ناصر طاهري بشرويه...‌آن خود خداست

(چونکه خود بستر شود آن خود خداست)

آن گذرگاهي که جان را رهبر است

جسم و تن هارا به جانها معبر است

آن گذرگاهي که اغوش تن است

گرمي اغوشش ما را رحمن است

رحمت بي انتها ، اغوش ماست

چون که نيکش بنگري،نامش خداست

اي بشر نام خدا ، خود ، بستر است

جمله ذرات جهان را رهبر است

دانه در آغوش او ، گل گشته است

گل وزان رحمت همه مل گشته است

خاک از رحمش، چه خندان گشته است

آب تن در بسترش جان گشته است

خاک عالم را ، همه بستر شدست

خاک را هم ،بسترش، اخگر شدست

اخگز اين خاک ، پاره آتش است

پاره اي آتش که، دايم خامش است

خامشي ، کان روشني از آن اوست

روشني هاي همه مهتاب ، اوست

آتشي، گر اب را رحمت شدست

آب زان رحمت ، همه آتش شدست

آتشي گر باد را بستر شدست

باد بر عالم ، همه اخگر شدست

باد، گاهي بستر آتش شدست

خاک زان بستر، چو خاکستر شدست

بستر هر آيه ، آيه ديگر است

بستر اسماء عالم ، جوهر است

جوهر هر ذره ، آن را بستر است

ذره در جوهر بماند ،گوهر است

چو چونکه خود بستر شود،آن خود خداست

خود در آن بستر ، يکي از انبيا ست

ناصر طاهري بشرويه….روشنا

سروش عشق و آگاهي

rroshanaa.mihanblog.com